آنكه دوستش داريم همه گونه حقی برمادارد حتی حق اينكه دوستمان نداشته باشد!

در نگاهم خيره شدي/كمي بغض در چشمانت پيدا بود/اما تو... گفتي ديگر بس است اين زندگي/ديگر خسته بودي/از من و با من بودن/از تمام نگاه هايم/ديگر از من دل بريده بودي/نميتوانستم باور كنم/بي تكيه گاهي را- نبودن آن دستان پر مهرو محبت را- نبودن آن چشمان زيبا را/ نميدانستم نبودنت را، چه چيز را بايد باور كنم/از دست دادن عشق را! از دست دادن كسي كه عمري عاشقانه مثل بت ميپرستيدمش/يا از دست دادن ي زندگي مشترك را/فقط ميدانستم من شكسته شدم،باختم،در زندگي، در رويا_ديگر اميدي نيست_ دستانم تنهاست/جسمم بي تكيه گاه است/اما چگونه باور كنم؟مرگم را/بي تو بودن را/چگونه باور كنم رفتن بي بهانه ات را؟ چگونه باور كنم جدايي را؟آن انتظار تلخ را؟

به شوق ديدن تو سربالايي را در مي نوردم، هوا مه آلود و نفس گير است. و قطرات بخار آب را بجاي هوا در خود فرو ميبرم، شبنم بخار بر صورتم نشسته. به بلندي رسيدم! روبرو دره اي سر سبز با بويي مست كننده كه تمام كوه رافرا گرفته.
 ..اثري از تو نيست.
 ابر مه آلود قله را گرفته و باران مي آيد. نه سر پناهي و نه گريزگاهي.
کاش فقط تورا ميديدم تا توان برگشت را مي يافتم.
 رعد آسمان نيمه تاريك را روشن كرد.
و تو در آن سون تپه پديدار شدي،
 اما پلي نيست تا مرا به تو برساند.
 باز هم غنيمت است. همين ديدار كافي ست تا من دوام بياورم...

همه مرابه خنده های باصدامی شناسند

واين بالش بيچاره

به گريه های بی صدا.....

بگذار سایه من سرگردان از سایه تو جدا باشد!

روزی به هم میرسیم

ک گر باشد بین ما

نه جز خدا باشد...

چقدر کم توقع شده ام

نه آغوشت را میخواهم..

نه یک بوسه..

وحتی نه دیگر بودنت را !

همینکه بیایی و از کنارم رد شوی کافیست...

مرا به آرامش می رساند

حتی اصطحکاک سایه هایمان.........